Waarom het vinden een goede spijkerbroek een pelgrimstocht is

Ik ben boos op de (spijker)broeken-industrie. Helemaal loco maken ze me, degenen die daar aan het roer staan. Ze maken het vinden van een goede spijkerbroek tot een traagzame pelgrimstocht. Dayum girl! Ik begrijp dat ieder lichaam anders is, en dat niet elk model broek mij als vanzelfsprekend gegoten zit. Hoe graag ik bijvoorbeeld ook een een high-wast mum jeans aan wil, omdat het zo leuk staat bij al die hippe, guitige meiden, het zit er gewoon niet in voor mij. Ik heb nu 43 verschillende aangehad en meestal krijg ik ze niet hoger dan mijn knieën. Zelfs niet in een maat groter dan dat ik normaal draag (kijk daar begint het gezeik al). Daar heb ik me inmiddels bij neergelegd. Maar er zijn nog een heleboel andere zaken die me het bloed onder de nagels vandaan halen.

Universele maat, yes please

Heel leuk al die maattabellen enzo, maar er klopt geen lor van! Dat er nou een beetje verschuiving plaatsvindt tussen de verschillende maatvoeringen (Internationaal (XS-S-M), confectie (34,36,38) etc). Maar je zou toch denken dat als je broekmaat 30 is, bij een respectabel jeansmerk zoals Levis, dat je deze maat potdomme overal hebt? Ik wil nog wel een beetje water bij de wijn doen en zeggen dat het een maatje kan schelen (bijvoorbeeld maat 31), maar dat er merken zijn waarbij ik nog net mijn grote teen in een maat 34 krijg (dan heb ik het over JEANSMATEN HE!), dat is toch van de gekken? Ten eerste lijkt mij dit alles behalve efficiënt als je als merk groots inzet op online verkoop. Want alle broeken die ik bij dit soort shops/merken bestel, kunnen weer linea recta terug de doos in. Jongen, ik heb inmiddels zoveel fietsritjes naar het postkantoor gemaakt, dat je zou denken dat ik een broekmaatje kleiner pas. Maar, NEE! 

Als het universum het toelaat en de stand van de maan en sterren goed is, dan loop ik sporadisch een droombroek tegen het lijf.

AM I REALLY THAT FAT?

Behalve dat het me een shit load aan tijd kost, word ik er ook intens onzeker van! Want hallo, is er iets mis met mij dat ik niet in deze broek pas? 'Am I really that fat?' Het lijkt mij, dat je met deze duistere gedachten als merk niets te maken wilt hebben. Het tegendeel blijkt waar. Want als ik bij een desbetreffende shop naar binnen stap en vraag of hun broeken misschien een piecie klein vallen, dan schudden ze onnozel hun hoofd. 'Oh echt?! Nou, volgens mij niet hoor. Niet eerder gehoord in ieder geval.' Laterpater! Ik loop hier toch niet een partijtje te liegen? Wil je zeggen dat ik dik ben? Ik weet heus wel dat die lieve kassameisjes dat niet echt willen zeggen en dat dit mijn eigen onzekerheid is, maar het had niet gehoeven. Als jullie (Spijker)broeken Bazen gewoon even om de tafel gaan met elkaar en één lijn trekken, dan weet ik voortaan ook waar ik aan toe ben. En neem dan een voorbeeld aan meneer Levi Strauss. Hij snapt het tenminste. Met Levis broeken heb ik nooit gezeur. Dan weet ik precies waar ik aan toe ben. Dan neem ik zelfs op de koop toe dat de mum jeans niet voor mij gemaakt is!

 Zelfde model, zelfde merk

It's not all bad in (spijker)broeken-land. Als het universum het toelaat en de stand van de maan en sterren goed is, dan loop ik sporadisch een droombroek tegen het lijf. Eentje waarin mijn bil perfect tot haar recht komt, die van 's ochtendsvroeg tot 's avonds laat appetijtelijk zit, die niet lubbert of afzakt en waarbij de pijpjes perfectly skinny blijven als dat was waar ik voor ging. Als ik zo'n zeldzaam pareltje op de kop heb getikt, dan komt de hoarder in mij naar boven. Dan wil ik die ene broek in alle kleuren en wassingen die er zijn. Want ja, je weet nooit wanneer je de volgende droombroek tegenkomt.

Je lievelingsbroek verandert langzaam in een marteltuig dat snijdt in je lovehandles en je lievelingsvetrol.

In het verleden ging ik niets vermoedend naar de (online)shop in kwestie en gooide mijn mand vol met alle varianten van mijn droombroek. Zonder te passen, want ja ik wist; deze badboy zit mij als gegoten. Hatseflats, had ik dat even goed geregeld! Een last van mijn schouders, want ik zat de komende tijd helemaal gebakken in de broeken-department. Eenmaal thuis aangekomen slingerde ik de broek uit de tas, van plan om er zonder al te veel moeite in te glijden. Maar NEEN, van glijden was geen spraken, eerder van persen. Whut, maar dit was toch mijn droombroek? Ik meteen rennen naar mijn kledingkast om het originele exemplaar erbij te pakken. Eerst de kledingmaat checken; ik had toch geen foutje gemaakt? Nope, gewoon exact dezelfde maat. Uiteindelijk heb ik het nieuwe kreng maar bovenop het gouden oude exemplaar gelegd, en pardoes: het scheelde gewoon een kleine vijf centimeter. Toen was ik het spoor helemaal bijster!

Een incidentele meevaller

Nu hoor ik je denken: 'als broeken van die onzin-maten hebben, gebeurt het dan ook wel eens dat je juist een kleiner maatje past dan verwacht?' Met een kleine blos op mijn wangen moet ik toegeven dat deze situatie ook wel eens de revue passeert. In plaats van woede, draag ik diezelfde broekenmakers dan ineens een warm hart toe. Het zijn ook meestal deze broeken die ik bekroon met het Droombroeken-stempel. Met een fiere tred verlaat ik winkel A, op weg naar winkel B. Waar dit euforische gevoel vaak weer meteen de grond in wordt geboord, omdat ik in winkel B bij lange na niet in dit kleinere maatje pas. En dan is het negatieve, vicieuze broeken-cirkeltje weer rond. 

Ervaren meiden met een maatje 36 dat hele gedoe met die maten ook als een frustratie?

Was er maar... een kantoorbroek

Het Skinny Model, ik ben er dol op. Ondanks dat ik het zelf niet ben, is dit wel mijn favoriete jeans. En dan het liefst de high-waist variant. Helaas is dit model broek vooral gemaakt om in te lopen. Even ergens buitenshuis neerstrijken voor een bakkie pleur gaat nog net, maar een avondje zittend dineren wordt al lastig. Dan moet-ie op de welbekende vreethaak. So not sexy! Daarom is de skinny jeans ook niet mijn eerst keuze als ik aus fressen ga. Geen probleem, doe ik gewoon een jurkje aan! Ik vind het langzaam maar zeker wel een probleem worden dat ik een dagje kantoorbuffelen (wat ik zo'n vijf dagen in de week doe) nagenoeg niet overleef in mijn high-waist skinny jeans. Daar zijn ze klaarblijkelijk niet voor gemaakt. Maar ik wil het zo graag, mehhh... In den ochtend gloren is het allemaal nog goed te doen, dankzij 'de morning shape'. Maar hoe langer je opgevouwen zit achter je computer, hoe benarder de situatie wordt. Je lievelingsbroek verandert langzaam in een marteltuig dat snijdt in je lovehandles en je lievelingsvetrol. En daar worden je darmen ook niet blij van, want die blazen zich op tot onaangename grootte. Uit, uit, uit die skinny jeans!

Een samensmeltsel tussen een skinny jeans en een zwangerschapsbroek

Waarom bestaat er nog geen kantoorbroek? Eentje waarmee je wel serieus voor de dag kunt komen, maar ook aangenaam kunt chillen achter je computer. Als je het mij vraagt moet het een samensmeltsel worden tussen: een skinny jeans en een zwangerschapsbroek. Ik ben A: heel benieuwd of mijn collega's door zouden hebben dat ik mijn kantoorbroek draag én B. of het sociaal geaccepteerd zal worden om er überhaupt eentje te dragen (als hij eenmaal op de markt verschijnt). Ach ja, dingen waarover ik dagdroom: was er maar.... een kantoorbroek. 

Heeft iedere vrouw hier last van? Ongeacht welke maat je draagt? 

Ik ben benieuwd of ik de enige ben die kampt met dit broeken-probleem? Ik hoor regelmatig in de wandelgangen dat het vinden van een goede broek voor iedereen een behoorlijk bittere pil is. Toch vraag ik me af: ervaren meiden met een maatje 36 dat hele gedoe met die maten ook als een frustratie? Of is het toch eerder een dingetje voor de curvy girls. Ik kan me voorstellen dat het je minder doet als je heel slankt bent, als je een maatje groter uit het rek moet pakken dan je gewend bent. Maar misschien is dit voor iedere vrouw wel even confronterend, ongeacht welke maat je draagt. Laat je me het weten onder de Facebook-post?